Το Δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου 2015 και η Δι­καί­ω­ση του ΚΚΕ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Έξι χρό­νια συ­μπλη­ρώ­νο­νται σή­με­ρα από το δη­μο­ψή­φι­σμα του 2015. 

Έξι χρό­νια από τότε που η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ έστη­σε στις πλά­τες του λαού μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες πο­λι­τι­κές απά­τες των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών.

Σή­με­ρα, έξι χρό­νια μετά την πε­ρί­ο­δο εκεί­νη που η Ελ­λά­δα είχε χω­ρι­στεί στα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» μπο­ρεί και πρέ­πει να βγουν χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα. 

Ο ίδιος λαός, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, η νε­ο­λαία, οφεί­λουν να ανα­ρω­τη­θούν: 

Ποιος τους είπε ψέ­μα­τα και ποιός ήταν ει­λι­κρι­νής απέ­να­ντί τους;

 Ποιοι προ­σπά­θη­σαν να τους εξα­πα­τή­σουν; Ποιόν δι­καί­ω­σαν οι εξε­λί­ξεις; 

Τι πο­λι­τι­κά δι­δάγ­μα­τα βγαί­νουν από την πε­ρί­ο­δο εκεί­νη;

Η πε­ρί­ο­δος του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος του 2015 υπήρ­ξε το απο­κο­ρύ­φω­μα της τυ­χο­διω­κτι­κής πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με τον πρω­θυ­πουρ­γό Αλ. Τσί­πρα και τους υπουρ­γούς του να δί­νουν πραγ­μα­τι­κό ρε­σι­τάλ δη­μα­γω­γί­ας και πο­λι­τι­κής εξα­πά­τη­σης. 

Πλειο­δο­τώ­ντας σε υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές κο­ρώ­νες κενές πε­ριε­χο­μέ­νου, κα­λού­σαν το λαό να συ­ντα­χθεί – τάχα – ενά­ντια στους «εκ­βια­στές δα­νει­στές», να «υψώ­σει ανά­στη­μα» ενά­ντια στην «Ευ­ρώ­πη της λι­τό­τη­τας», να ξα­να­κερ­δί­σει την «εθνι­κή αξιο­πρέ­πεια», ενώ έκλει­ναν σε όλες τις πτώ­σεις την «σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση».

Από την άλλη πλευ­ρά, 

οι άλλες αστι­κές δυ­νά­μεις – συ­να­σπι­σμέ­νες κάτω από το σύν­θη­μα «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη» – έσπερ­ναν τον τρόμο και την υστε­ρία, το­νί­ζο­ντας το «χάος» που θα έρ­χο­νταν εάν η χώρα έβγαι­νε απ’ τον… πα­ρα­δει­σέ­νιο μο­νό­δρο­μο της Ε.Ε. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πο­τά­μι και μια σειρά ΜΜΕ αξιο­ποί­η­σαν την στάση της κυ­βέρ­νη­σης προ­κει­μέ­νου να πε­ρά­σουν αντι­δρα­στι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, να συ­κο­φα­ντή­σουν κάθε προ­ο­πτι­κή ρήξης με τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς, να σπεί­ρουν στο λαό την άποψη ότι ο κα­πι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης και η συμ­με­το­χή στην Ε.Ε. είναι μο­νό­δρο­μος.

Ταυ­τό­χρο­να, το δη­μο­ψή­φι­σμα του 2015 έδωσε την ευ­και­ρία σε οπορ­του­νι­στι­κά-τυ­χο­διω­κτι­κά στοι­χεία να βγουν από την πο­λι­τι­κή τους ανυ­παρ­ξία, τζο­γά­ρο­ντας πάνω στις πλά­τες και την αγω­νία του λαού. 

Ανα­φε­ρό­μα­στε σε οπορ­του­νι­στι­κά ανα­χώ­μα­τα τύπου ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και ΛΑΕ τα οποία, «τσα­λα­βου­τώ­ντας» ιδε­ο­λο­γι­κά σε «με­τα­βα­τι­κά στά­δια» και ανέ­ξο­δες υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές φλυα­ρί­ες, χωρίς να αμ­φι­σβη­τούν στο ελά­χι­στο τα δεσμά της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, πρω­το­στά­τη­σαν στην ενί­σχυ­ση των αυ­τα­πα­τών για την ουσία του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Τι έλε­γαν τότε; Ότι το «ΌΧΙ» στο δη­μο­ψή­φι­σμα «ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιεί συ­νει­δή­σεις», ότι απο­τε­λεί «το επό­με­νο βήμα», πως ση­μαί­νει «ρήξη με την ΕΕ και τα μνη­μό­νια», συμ­βάλ­λο­ντας έτσι στην συ­γκά­λυ­ψη του πραγ­μα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος ως κα­λο­στη­μέ­νης απά­της και ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος.

 Πλην Λα­κε­δαι­μο­νί­ων…

Απέ­να­ντι σε όλους αυ­τούς που εγκλώ­βι­ζαν τους ερ­γα­ζό­με­νους, τη νε­ο­λαία, συ­νο­λι­κά το λαό, στο ψευ­το­δί­λημ­μα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, στά­θη­κε από την αρχή το ΚΚΕ. 

Την στιγ­μή που τα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» είχαν πα­ρα­τα­χθεί σε θέ­σεις μάχης για τον υπο­τι­θέ­με­νο «υπέρ πά­ντων αγών», το ΚΚΕ ξε­σκέ­πα­ζε την πλάνη του ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος, κα­λώ­ντας το λαό να αρ­νη­θεί να συ­μπρά­ξει στην φαρ­σο­κω­μω­δία που το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα είχε στή­σει εις βάρος του. 

Πλή­θος δη­μο­σιευ­μά­των και αρ­θρο­γρα­φί­ας στο «Ρι­ζο­σπά­στη» προει­δο­ποιού­σαν για το κάλ­πι­κο δί­λημ­μα που έθετε το δη­μο­ψή­φι­σμα, μιας και λίγες μόλις μέρες πριν τη διε­ξα­γω­γή του η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε κα­τα­θέ­σει τη δική της πρό­τα­ση για να συ­νά­ψει νέα δα­νεια­κή σύμ­βα­ση που συ­νο­δεύ­ο­νταν από τρίτο και επα­χθέ­στε­ρο μνη­μό­νιο. 

Μια πρό­τα­ση που, στην πράξη, ήταν ίδια και απα­ράλ­λα­κτη με τη λε­γό­με­νη «πρό­τα­ση Γιούν­κερ» που είχε κα­τα­θέ­σει η τρόι­κα.

Μια εβδο­μά­δα πριν τη διε­ξα­γω­γή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, σε Δια­κή­ρυ­ξη της ΚΕ του ΚΚΕ ση­μεί­ω­νε:

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αξιο­ποι­ή­σει το δη­μο­ψή­φι­σμα ως ευ­και­ρία, για να δυ­να­μώ­σει η αμ­φι­σβή­τη­ση στην ΕΕ, να δυ­να­μώ­σει η πάλη για τη μο­να­δι­κή ρε­α­λι­στι­κή διέ­ξο­δο από τη ση­με­ρι­νή βαρ­βα­ρό­τη­τα, που έχει μόνο ένα πε­ριε­χό­με­νο: ΡΗΞΗ – ΑΠΟ­ΔΕ­ΣΜΕΥ­ΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΟ­ΝΟ­ΜΕ­ΡΗΣ ΔΙΑ­ΓΡΑ­ΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕ­ΟΥΣ, ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗ ΤΩΝ ΜΟ­ΝΟ­ΠΩ­ΛΙΩΝ, ΕΡ­ΓΑ­ΤΙ­ΚΗ – ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥ­ΣΙΑ.

Με τη δράση και την επι­λο­γή του, να απα­ντή­σει στην κο­ροϊ­δία του κάλ­πι­κου ερω­τή­μα­τος που θέτει η κυ­βέρ­νη­ση και να απορ­ρί­ψει τόσο την πρό­τα­ση των ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ, όσο και την πρό­τα­ση της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ. (…)

Το ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα θα με­τα­φρα­στεί από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ως έγκρι­ση της δικής της αντι­λαϊ­κής πρό­τα­σης των 47+8 σε­λί­δων. Το ΝΑΙ θα με­τα­φρα­στεί ως συ­γκα­τά­θε­ση στα βάρ­βα­ρα μέτρα της τρόι­κας και “πα­ρα­μο­νή στην ΕΕ με κάθε θυσία”, όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Πο­τά­μι. Και οι δύο απα­ντή­σεις οδη­γούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Ο λαός να μην επι­λέ­ξει ανά­με­σα στη Σκύλ­λα και τη Χά­ρυ­βδη.

Να ση­κώ­σει το ανά­στη­μά του και να εκ­φρά­σει, με όλα τα μέσα και τους τρό­πους, στο δη­μο­ψή­φι­σμα την αντί­θε­σή του στην ΕΕ και τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας της.

Να “ακυ­ρώ­σει” αυτό το δί­λημ­μα, ψη­φί­ζο­ντας στην κάλπη την πρό­τα­ση του ΚΚΕ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΗ ΤΩΝ ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΗ ΤΗΣ ΚΥ­ΒΕΡ­ΝΗ­ΣΗΣ

ΑΠΟ­ΔΕ­ΣΜΕΥ­ΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥ­ΣΙΑ».

28/6/2015.

Γι’ αυτήν την, κρυ­στάλ­λι­νη και ει­λι­κρι­νή απέ­να­ντι στο λαό, θέση του το ΚΚΕ δέ­χθη­κε τό­νους λά­σπης και συ­κο­φα­ντιών, τόσο απ’ το στρα­τό­πε­δο του «ΝΑΙ» όσο κι’ απ τους υπε­ρα­σπι­στές του «ΌΧΙ». 

Ποιος ξε­χνά­ει τα λι­βε­λο­γρα­φή­μα­τα σε εφη­με­ρί­δες και ιστο­σε­λί­δες οπορ­του­νι­στι­κών ανα­χω­μά­των και ψευ­δο­ε­πα­να­στα­τι­κών γκρου­πού­σκου­λων (που είχαν βγει στα κε­ρα­μί­δια υπέρ του «ΌΧΙ», παί­ζο­ντας ου­σια­στι­κά το παι­χνί­δι της κυ­βέρ­νη­σης) όπου το ΚΚΕ κα­τη­γο­ρού­νταν για… «στάση υπέρ της ΕΕ» και για «συ­στη­μι­κή το­πο­θέ­τη­ση». 

Άλλοι πάλι, «επα­να­στά­τες» της δε­κά­ρας, χωρίς ίχνος τσί­πας πάνω τους αλλά με πλού­σια απο­θέ­μα­τα αντι­κομ­μου­νι­σμού, ωρύ­ο­νταν ότι «το ΚΚΕ είναι εκτός τόπου και χρό­νου», επει­δή δεν είχε δε­χθεί να πάρει μέρος στην κο­ροϊ­δία που είχε σ στη­θεί γύρω από το δη­μο­ψή­φι­σμα.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, είναι αμεί­λι­κτη. Οι ίδιες οι εξε­λί­ξεις είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τος μάρ­τυ­ρας για το ποιος τε­λι­κά είχε δίκιο, για το ποιος έλεγε την αλή­θεια και ποιος κο­ρόι­δευε ανε­ρυ­θρί­α­στα το λαό.

Ποιος δι­καιώ­θη­κε;

Έξι χρό­νια πριν, το δί­λημ­μα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος έκρυ­βε μια θα­νά­σι­μη για το λαό πα­γί­δα: 

τον κα­λού­σε να εκτο­νώ­σει τη δυ­σφο­ρία και την αγα­νά­κτη­σή του μέσα από μια δια­δι­κα­σία-απά­τη, όπου τόσο το «ΌΧΙ» όσο και το «ΝΑΙ» έκρυ­βαν, όπως απο­δεί­χθη­κε, το ίδιο αντι­λαϊ­κό πρό­ση­μο.

 Όποια κι’ αν ήταν η ετυ­μη­γο­ρία του λαού, ο κα­πι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης, αυτός που γεννά και ανα­πα­ρά­γει τη φτώ­χεια, την ανερ­γία, τους πο­λέ­μους, έμενε στο απυ­ρό­βλη­το.

Το τι ακο­λού­θη­σε μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα είναι γνω­στό. 

Το «ΌΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ», η εφαρ­μο­γή και υλο­ποί­η­ση του τρί­του αντι­λαϊ­κού μνη­μο­νί­ου, η απάτη της δήθεν «εξό­δου από τα μνη­μό­νια», η πα­ρά­δο­ση της σκυ­τά­λης από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη ΝΔ που ήρθε να συ­νε­χί­σει το αντερ­γα­τι­κό-αντι­λαϊ­κό έργο.

Η στάση του ΚΚΕ δι­καιώ­θη­κε πλή­ρως. 

Απο­δεί­χθη­κε πε­ρί­τρα­να, για άλλη μια φορά, ότι στο πλαί­σιο της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, δε δύ­να­ται να υπάρ­ξει διέ­ξο­δος προς όφε­λος των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. 

Όπως, επί­σης, απο­δεί­χθη­κε, με ιδιαί­τε­ρα επώ­δυ­νο για τους ερ­γα­ζό­με­νους τρόπο, ότι το σάπιο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα δεν αλ­λά­ζει, δεν καλ­λω­πί­ζε­ται, δεν ωραιο­ποιεί­ται με δη­μο­ψη­φί­σμα­τα και άλλα συ­να­φή τε­χνά­σμα­τα της αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας.

Σή­με­ρα είναι ανα­γκαίο να βγουν συ­μπε­ρά­σμα­τα για το ρόλο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑ­ΣΟΚ-ΚΙ­ΝΑΛ και των άλλων αστι­κών δυ­νά­με­ων όπως, για πα­ρά­δειγ­μα, το κόμμα του κ. Βα­ρου­φά­κη που συ­νέ­βα­λε στην απάτη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.

 Είναι πλέον ξε­κά­θα­ρο που οδη­γεί­ται ο λαός κάθε φορά που, πα­ρα­πλα­νη­μέ­νος και εγκλω­βι­σμέ­νος, κα­λεί­ται να βα­δί­σει κάτω από τις ξένες ση­μαί­ες της αστι­κής τάξης.

Μόνο η ανα­σύ­ντα­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος σε τρο­χιά ρήξης με το σύ­στη­μα των μο­νο­πω­λί­ων, την άρ­χου­σα τάξη και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε πραγ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο για το λαό.

ΑΠΟ ATEXNOS2019