Το Δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου 2015 και η Δι­καί­ω­ση του ΚΚΕ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Έξι χρό­νια συ­μπλη­ρώ­νο­νται σή­με­ρα από το δη­μο­ψή­φι­σμα του 2015. 

Έξι χρό­νια από τότε που η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ έστη­σε στις πλά­τες του λαού μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες πο­λι­τι­κές απά­τες των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών.

Σή­με­ρα, έξι χρό­νια μετά την πε­ρί­ο­δο εκεί­νη που η Ελ­λά­δα είχε χω­ρι­στεί στα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» μπο­ρεί και πρέ­πει να βγουν χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα. 

Ο ίδιος λαός, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, η νε­ο­λαία, οφεί­λουν να ανα­ρω­τη­θούν: 

Ποιος τους είπε ψέ­μα­τα και ποιός ήταν ει­λι­κρι­νής απέ­να­ντί τους;

 Ποιοι προ­σπά­θη­σαν να τους εξα­πα­τή­σουν; Ποιόν δι­καί­ω­σαν οι εξε­λί­ξεις; 

Τι πο­λι­τι­κά δι­δάγ­μα­τα βγαί­νουν από την πε­ρί­ο­δο εκεί­νη;

Η πε­ρί­ο­δος του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος του 2015 υπήρ­ξε το απο­κο­ρύ­φω­μα της τυ­χο­διω­κτι­κής πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με τον πρω­θυ­πουρ­γό Αλ. Τσί­πρα και τους υπουρ­γούς του να δί­νουν πραγ­μα­τι­κό ρε­σι­τάλ δη­μα­γω­γί­ας και πο­λι­τι­κής εξα­πά­τη­σης. 

Πλειο­δο­τώ­ντας σε υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές κο­ρώ­νες κενές πε­ριε­χο­μέ­νου, κα­λού­σαν το λαό να συ­ντα­χθεί – τάχα – ενά­ντια στους «εκ­βια­στές δα­νει­στές», να «υψώ­σει ανά­στη­μα» ενά­ντια στην «Ευ­ρώ­πη της λι­τό­τη­τας», να ξα­να­κερ­δί­σει την «εθνι­κή αξιο­πρέ­πεια», ενώ έκλει­ναν σε όλες τις πτώ­σεις την «σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση».

Από την άλλη πλευ­ρά, 

οι άλλες αστι­κές δυ­νά­μεις – συ­να­σπι­σμέ­νες κάτω από το σύν­θη­μα «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη» – έσπερ­ναν τον τρόμο και την υστε­ρία, το­νί­ζο­ντας το «χάος» που θα έρ­χο­νταν εάν η χώρα έβγαι­νε απ’ τον… πα­ρα­δει­σέ­νιο μο­νό­δρο­μο της Ε.Ε. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πο­τά­μι και μια σειρά ΜΜΕ αξιο­ποί­η­σαν την στάση της κυ­βέρ­νη­σης προ­κει­μέ­νου να πε­ρά­σουν αντι­δρα­στι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, να συ­κο­φα­ντή­σουν κάθε προ­ο­πτι­κή ρήξης με τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς, να σπεί­ρουν στο λαό την άποψη ότι ο κα­πι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης και η συμ­με­το­χή στην Ε.Ε. είναι μο­νό­δρο­μος.

Ταυ­τό­χρο­να, το δη­μο­ψή­φι­σμα του 2015 έδωσε την ευ­και­ρία σε οπορ­του­νι­στι­κά-τυ­χο­διω­κτι­κά στοι­χεία να βγουν από την πο­λι­τι­κή τους ανυ­παρ­ξία, τζο­γά­ρο­ντας πάνω στις πλά­τες και την αγω­νία του λαού. 

Ανα­φε­ρό­μα­στε σε οπορ­του­νι­στι­κά ανα­χώ­μα­τα τύπου ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και ΛΑΕ τα οποία, «τσα­λα­βου­τώ­ντας» ιδε­ο­λο­γι­κά σε «με­τα­βα­τι­κά στά­δια» και ανέ­ξο­δες υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές φλυα­ρί­ες, χωρίς να αμ­φι­σβη­τούν στο ελά­χι­στο τα δεσμά της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, πρω­το­στά­τη­σαν στην ενί­σχυ­ση των αυ­τα­πα­τών για την ουσία του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Τι έλε­γαν τότε; Ότι το «ΌΧΙ» στο δη­μο­ψή­φι­σμα «ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιεί συ­νει­δή­σεις», ότι απο­τε­λεί «το επό­με­νο βήμα», πως ση­μαί­νει «ρήξη με την ΕΕ και τα μνη­μό­νια», συμ­βάλ­λο­ντας έτσι στην συ­γκά­λυ­ψη του πραγ­μα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος ως κα­λο­στη­μέ­νης απά­της και ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος.

 Πλην Λα­κε­δαι­μο­νί­ων…

Απέ­να­ντι σε όλους αυ­τούς που εγκλώ­βι­ζαν τους ερ­γα­ζό­με­νους, τη νε­ο­λαία, συ­νο­λι­κά το λαό, στο ψευ­το­δί­λημ­μα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, στά­θη­κε από την αρχή το ΚΚΕ. 

Την στιγ­μή που τα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» είχαν πα­ρα­τα­χθεί σε θέ­σεις μάχης για τον υπο­τι­θέ­με­νο «υπέρ πά­ντων αγών», το ΚΚΕ ξε­σκέ­πα­ζε την πλάνη του ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος, κα­λώ­ντας το λαό να αρ­νη­θεί να συ­μπρά­ξει στην φαρ­σο­κω­μω­δία που το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα είχε στή­σει εις βάρος του. 

Πλή­θος δη­μο­σιευ­μά­των και αρ­θρο­γρα­φί­ας στο «Ρι­ζο­σπά­στη» προει­δο­ποιού­σαν για το κάλ­πι­κο δί­λημ­μα που έθετε το δη­μο­ψή­φι­σμα, μιας και λίγες μόλις μέρες πριν τη διε­ξα­γω­γή του η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε κα­τα­θέ­σει τη δική της πρό­τα­ση για να συ­νά­ψει νέα δα­νεια­κή σύμ­βα­ση που συ­νο­δεύ­ο­νταν από τρίτο και επα­χθέ­στε­ρο μνη­μό­νιο. 

Μια πρό­τα­ση που, στην πράξη, ήταν ίδια και απα­ράλ­λα­κτη με τη λε­γό­με­νη «πρό­τα­ση Γιούν­κερ» που είχε κα­τα­θέ­σει η τρόι­κα.

Μια εβδο­μά­δα πριν τη διε­ξα­γω­γή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, σε Δια­κή­ρυ­ξη της ΚΕ του ΚΚΕ ση­μεί­ω­νε:

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αξιο­ποι­ή­σει το δη­μο­ψή­φι­σμα ως ευ­και­ρία, για να δυ­να­μώ­σει η αμ­φι­σβή­τη­ση στην ΕΕ, να δυ­να­μώ­σει η πάλη για τη μο­να­δι­κή ρε­α­λι­στι­κή διέ­ξο­δο από τη ση­με­ρι­νή βαρ­βα­ρό­τη­τα, που έχει μόνο ένα πε­ριε­χό­με­νο: ΡΗΞΗ – ΑΠΟ­ΔΕ­ΣΜΕΥ­ΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΟ­ΝΟ­ΜΕ­ΡΗΣ ΔΙΑ­ΓΡΑ­ΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕ­ΟΥΣ, ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗ ΤΩΝ ΜΟ­ΝΟ­ΠΩ­ΛΙΩΝ, ΕΡ­ΓΑ­ΤΙ­ΚΗ – ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥ­ΣΙΑ.

Με τη δράση και την επι­λο­γή του, να απα­ντή­σει στην κο­ροϊ­δία του κάλ­πι­κου ερω­τή­μα­τος που θέτει η κυ­βέρ­νη­ση και να απορ­ρί­ψει τόσο την πρό­τα­ση των ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ, όσο και την πρό­τα­ση της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ. (…)

Το ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα θα με­τα­φρα­στεί από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ως έγκρι­ση της δικής της αντι­λαϊ­κής πρό­τα­σης των 47+8 σε­λί­δων. Το ΝΑΙ θα με­τα­φρα­στεί ως συ­γκα­τά­θε­ση στα βάρ­βα­ρα μέτρα της τρόι­κας και “πα­ρα­μο­νή στην ΕΕ με κάθε θυσία”, όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Πο­τά­μι. Και οι δύο απα­ντή­σεις οδη­γούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Ο λαός να μην επι­λέ­ξει ανά­με­σα στη Σκύλ­λα και τη Χά­ρυ­βδη.

Να ση­κώ­σει το ανά­στη­μά του και να εκ­φρά­σει, με όλα τα μέσα και τους τρό­πους, στο δη­μο­ψή­φι­σμα την αντί­θε­σή του στην ΕΕ και τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας της.

Να “ακυ­ρώ­σει” αυτό το δί­λημ­μα, ψη­φί­ζο­ντας στην κάλπη την πρό­τα­ση του ΚΚΕ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΗ ΤΩΝ ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΗ ΤΗΣ ΚΥ­ΒΕΡ­ΝΗ­ΣΗΣ

ΑΠΟ­ΔΕ­ΣΜΕΥ­ΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥ­ΣΙΑ».

28/6/2015.

Γι’ αυτήν την, κρυ­στάλ­λι­νη και ει­λι­κρι­νή απέ­να­ντι στο λαό, θέση του το ΚΚΕ δέ­χθη­κε τό­νους λά­σπης και συ­κο­φα­ντιών, τόσο απ’ το στρα­τό­πε­δο του «ΝΑΙ» όσο κι’ απ τους υπε­ρα­σπι­στές του «ΌΧΙ». 

Ποιος ξε­χνά­ει τα λι­βε­λο­γρα­φή­μα­τα σε εφη­με­ρί­δες και ιστο­σε­λί­δες οπορ­του­νι­στι­κών ανα­χω­μά­των και ψευ­δο­ε­πα­να­στα­τι­κών γκρου­πού­σκου­λων (που είχαν βγει στα κε­ρα­μί­δια υπέρ του «ΌΧΙ», παί­ζο­ντας ου­σια­στι­κά το παι­χνί­δι της κυ­βέρ­νη­σης) όπου το ΚΚΕ κα­τη­γο­ρού­νταν για… «στάση υπέρ της ΕΕ» και για «συ­στη­μι­κή το­πο­θέ­τη­ση». 

Άλλοι πάλι, «επα­να­στά­τες» της δε­κά­ρας, χωρίς ίχνος τσί­πας πάνω τους αλλά με πλού­σια απο­θέ­μα­τα αντι­κομ­μου­νι­σμού, ωρύ­ο­νταν ότι «το ΚΚΕ είναι εκτός τόπου και χρό­νου», επει­δή δεν είχε δε­χθεί να πάρει μέρος στην κο­ροϊ­δία που είχε σ στη­θεί γύρω από το δη­μο­ψή­φι­σμα.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, είναι αμεί­λι­κτη. Οι ίδιες οι εξε­λί­ξεις είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τος μάρ­τυ­ρας για το ποιος τε­λι­κά είχε δίκιο, για το ποιος έλεγε την αλή­θεια και ποιος κο­ρόι­δευε ανε­ρυ­θρί­α­στα το λαό.

Ποιος δι­καιώ­θη­κε;

Έξι χρό­νια πριν, το δί­λημ­μα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος έκρυ­βε μια θα­νά­σι­μη για το λαό πα­γί­δα: 

τον κα­λού­σε να εκτο­νώ­σει τη δυ­σφο­ρία και την αγα­νά­κτη­σή του μέσα από μια δια­δι­κα­σία-απά­τη, όπου τόσο το «ΌΧΙ» όσο και το «ΝΑΙ» έκρυ­βαν, όπως απο­δεί­χθη­κε, το ίδιο αντι­λαϊ­κό πρό­ση­μο.

 Όποια κι’ αν ήταν η ετυ­μη­γο­ρία του λαού, ο κα­πι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης, αυτός που γεννά και ανα­πα­ρά­γει τη φτώ­χεια, την ανερ­γία, τους πο­λέ­μους, έμενε στο απυ­ρό­βλη­το.

Το τι ακο­λού­θη­σε μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα είναι γνω­στό. 

Το «ΌΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ», η εφαρ­μο­γή και υλο­ποί­η­ση του τρί­του αντι­λαϊ­κού μνη­μο­νί­ου, η απάτη της δήθεν «εξό­δου από τα μνη­μό­νια», η πα­ρά­δο­ση της σκυ­τά­λης από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη ΝΔ που ήρθε να συ­νε­χί­σει το αντερ­γα­τι­κό-αντι­λαϊ­κό έργο.

Η στάση του ΚΚΕ δι­καιώ­θη­κε πλή­ρως. 

Απο­δεί­χθη­κε πε­ρί­τρα­να, για άλλη μια φορά, ότι στο πλαί­σιο της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, δε δύ­να­ται να υπάρ­ξει διέ­ξο­δος προς όφε­λος των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. 

Όπως, επί­σης, απο­δεί­χθη­κε, με ιδιαί­τε­ρα επώ­δυ­νο για τους ερ­γα­ζό­με­νους τρόπο, ότι το σάπιο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα δεν αλ­λά­ζει, δεν καλ­λω­πί­ζε­ται, δεν ωραιο­ποιεί­ται με δη­μο­ψη­φί­σμα­τα και άλλα συ­να­φή τε­χνά­σμα­τα της αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας.

Σή­με­ρα είναι ανα­γκαίο να βγουν συ­μπε­ρά­σμα­τα για το ρόλο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑ­ΣΟΚ-ΚΙ­ΝΑΛ και των άλλων αστι­κών δυ­νά­με­ων όπως, για πα­ρά­δειγ­μα, το κόμμα του κ. Βα­ρου­φά­κη που συ­νέ­βα­λε στην απάτη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.

 Είναι πλέον ξε­κά­θα­ρο που οδη­γεί­ται ο λαός κάθε φορά που, πα­ρα­πλα­νη­μέ­νος και εγκλω­βι­σμέ­νος, κα­λεί­ται να βα­δί­σει κάτω από τις ξένες ση­μαί­ες της αστι­κής τάξης.

Μόνο η ανα­σύ­ντα­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος σε τρο­χιά ρήξης με το σύ­στη­μα των μο­νο­πω­λί­ων, την άρ­χου­σα τάξη και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε πραγ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο για το λαό.

ΑΠΟ ATEXNOS2019 

Όσα βίωνε η εργατική τάξη 90 περίπου χρόνια πριν.

Η ταξική εκμετάλλευση στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου

22/6/1923: Πώς ζουν οι εργάτες στην Εδεσσα

ΔΕΣ την  Ανταπόκριση του "Ρ": ZanteRevolucion-Viva La Revolucion: Ανταπόκριση "Ρ": Όσα βίωνε η εργατική τάξη 90 πριν..

100 ΧΡΟΝΙΑ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η ταξική εκμετάλλευση στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου

22/6/1923: Πώς ζουν οι εργάτες στην Εδεσσα

(...) Εις το εργοστάσιον νηματουργείων Τσίτη και Σια που ασχολούνται περισσότεροι από 200 εργάτριες και εργάτες τα μεροκάματα κυμαίνονται από 2,50 μέχρι 15 δραχμές!

Τα ίδια και στο νηματουργείο του Λάππα και Σια και στο κανναβουργείο «Εδεσσα».

Οι εργάτες γυναίκες ως επί το πλείστον δουλεύουν περισσότερο από 12 ώρες χωρίς καμμιά ανάπαυση. Το μεσημέρι δεν σχολνούν γιατί δεν τους επιτρέπεται. Σηκώνονται οι μισοί, τρώνε όπως όπως στο πόδι (...) για να επαναλάβουν τις εργασίες τους να αντικαταστήσουν τους άλλους μισούς. Κορίτσια 15-18 χρονών δέρνονται απ' τους εργοστασιάρχες και άνδρες που δουλεύουν 15 χρόνια μέσα στο ίδιο εργοστάσιο παίρνουν μόνο 17 δραχμές!!

Δε σταματούν όμως εδώ η απανθρωπιά και η εκμετάλλευση της πλουτοκρατικής κλίκας της Εδέσσης. Οι εργοστασιάρχες δεν θέλουν να πληρώσουν ούτε αυτά τα 3 φράγκα στις γυναίκες και (...) κουβάλησαν πρόσφυγες - όλο γυναίκες - τις οποίες βάζουνε να δουλεύουν δωρεάν σχεδόν!! (...)

Κατ' αυτό τον τρόπο δημιούργησε και δημιουργεί η ελληνική εργοδοτική τάξη τα κέρδη της. (...)

Ευτυχώς αν και κάπως αργά οι εργάτες Εδέσσης ένοιωσαν ότι έπρεπε να αντισταθούν οι ίδιοι με την οργάνωσή τους στην απληστεία αυτή των εργοστασιαρχών. Την Πανεργατική Εδέσσης πολύ γλήγορα την έκαναν μια αρκετά δυνατή οργάνωση και μέρα με την ημέρα τη δυναμώνουν περισσότερο.

22/6/1929: Πώς εργάζονται οι εργάτες στο εργοστάσιο Βιό

Το εργοστάσιο Βιό απασχολεί 160 έως 180 εργάτες. Από τις 6 το πρωί ως τις 6 το βράδυ δουλεύουν σαν σκλάβοι, άλλοι κάτω από τον ήλιο και άλλοι πάνω από τη φωτιά, χωρίς να διακόψουν καθόλου παρά μόνο το μεσημέρι για δυο ώρες, δηλαδή δουλεύουν 10ωρο.

Παίρνουμε ένα - ένα τα τμήματα:

Στο μηχανουργείο που έχει 25 τόρνους εργάζονται 25 εργάτες ηλικίας 14-22 ετών. Για ένα μεροκάματο από 25-60 δρχ. μεταβάλλουν το σίδερο σε μηχάνημα, που το πουλά το εργοστάσιο για 25-30 χιλιάδες δρχ. Αν κανείς κάνει να καθήσει, να ξεκουρασθεί λιγάκι, αμέσως τρέχει ο εργοδηγός στο κεφάλι του πάνω έτοιμος να του κόψει πρόστιμο.

Στο εφαρμοστήριο εργάζονται πάνω κάτω 50 εργάτες 14-20 ετών από 10 ώρες κι αυτοί, αλλά όχι με το ίδιο μεροκάματο. Οι μισοί παίρνουν 15-30 δραχμές, οι δε υπόλοιποι, οι λεγόμενοι μαθητευόμενοι, εργάζονται χωρίς πληρωμή επί 6 μήνες. (...)

Αυτά τα δύο ήταν τα πιο καλύτερα τμήματα του εργοστασίου. Τώρα ας δούμε και το χυτήριο. 30 εργάτες δουλεύουν μέσα στον μολυσμένον αέρα από τις αναθυμιάσεις των διαφόρων μετάλλων, μέσα στην υγρασία και στο βρεγμένο χώμα και ώρα την ώρα κινδυνεύουν να καούν ή να χάσουν τα μάτια τους, γιατί τα γυαλιά που τους δίνει το εργοστάσιο δεν είνε από κρύσταλλο παρά από απλό γυαλί. Παίρνουνε 30-70 δραχμές. (...)

Οταν αρρωστήσει κανένας εργάτης και δεν ειδοποιήσει - έστω κι αν δεν έχει κανένα να στείλει - του κόβουν πρόστιμο τρεις ώρες για την πρώτη μέρα, για τη δεύτερη μέρα 6 ώρες και την τρίτη μέρα διώχνεται έστω κι αν φέρει πιστοποιητικό γιατρού. (...)

22/6/1930: Η ζωή των εργατών μεταλλωρύχων της Κύπρου

Στο Ξερό της Κύπρου δουλεύουν 3.500 εργάτες στα μεταλλεία της «Αμέρικαν Κόμπανυ», που βγάζει χώμα για σίδερο. Φτάσαμε στο Ξερό για να φορτώσουμε το βαπόρι (...) και να το πάμε στην Αμβέρσα. (...) οι σκλάβοι της εταιρείας παίρνουν μόλις 2 ½ σελλίνια για 12 ώρες δουλειά.

Μετά 3/4 της ώρας ήρθαν μαούνες με χώμα και εργάτες για να το ξεφορτώσουν. Οι εργάτες διασκορπίστηκαν στο καράβι και στη μαούνα και άρχισε η φόρτωση. Η κατάστασή τους ήταν άθλια. Γυμνοί, ξυπόλυτοι, με ρούχα κουρελιασμένα, άλλοι μόνο μ' ένα ξερό μακρύ πουκάμισο για να σκεπάζει τη γύμνια τους, 5-6 απ' αυτούς είχαν μια κουβέρτα, για κρεββάτι και σκέπασμα, να κοιμηθούν πάνω στο καράβι για να ξαναπιάσουν στις 12 δουλειά. Οι άλλοι δεν είχαν τίποτα. Για φαγητό είχαν λίγο ψωμί μαζύ τους και μερικά φρέσκα κουκιά. (...)

Θυμηθήκαμε τότε πώς δουλεύουν οι εργάτες στις σκάλες της Σοβιετικής Ενωσης, Οντέσα κ.λπ. 

Δουλεύουν 7 ώρες και 4,5 ρούβλια μεροκάματο συνεχώς βρέχει, χιονίζει, με ταμεία ανεργίας, συντάξεως, αλληλοβοήθεια κτλ. (...)

Προχωρήσαμε ύστερα προς τις μίνες. Προς τη Σκουριώτισα, που βρίσκουνται και γαλαρίες συναντήσαμεν έναν άλλον εργάτη τρακτέρ - σωφέρ που κουβαλούσε βαγόνια από τις γαλαρίες. Ονομαζόταν Χρ. Διομήδης, δουλεύει 12 ώρες και παίρνει 3 σελλίνια και 6 πέννες και τον απειλούν να τον διώξουν επειδή έχει την τόλμη να διαμαρτύρεται και να λέγει ότι αυτά δεν τον φτάνουν (...)

Η καντίνα αποτελεί άλλη πληγή για τους εργάτες. Εκεί μέσα πουλιούνται όλα, από φαγητό ως τα ρούχα. Ολοι όσοι δουλεύουν στην εταιρεία είναι υποχρεωμένοι να ψωνίζουν από την εκμεταλλευτική αυτή επιχείρηση, άλλως διώχνονται (...)

Από κοινωνικές ασφάλειες, χειρότερα. Εχουν δυο γιατρούς εγγλέζους που πρώτα - πρώτα σαν αλλόγλωσσοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους ασθενείς (...). Οταν αρρωστήσουν οι εργάτες, τους κόβεται το μεροκάματο (...)

* * *

Τα παραπάνω, γραμμένα από εργάτες ανταποκριτές, δίνουν μια γεύση από όσα βίωνε η εργατική τάξη 90 περίπου χρόνια πριν. Η καπιταλιστική ανάπτυξη του Μεσοπολέμου στηρίχτηκε στην αιματηρή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Οι ώρες εργασίας κυμαίνονταν από 12 έως 16 ημερησίως. Τα μεροκάματα ήταν 4 έως 5,5 δραχμές για τους άντρες, 2,5 έως 3 δραχμές για τις γυναίκες και 0,5 έως 1 δραχμή για τους ανηλίκους, ενώ επαρκούσαν για να καλύψουν μόλις το 40% των αναγκών της εργατικής οικογένειας.

ΥΓ. Ειλικρινά δεν ξέρουμε αν οι παραπάνω ανταποκρίσεις που δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη» κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου θα αποτελέσουν... έμπνευση για τον ΣΕΒ και τον Κ. Χατζηδάκη για ακόμα περισσότερο «εκσυγχρονισμό» της εργατικής και συνδικαλιστικής νομοθεσίας. Η απάντηση θα δοθεί, όπως και τότε, με το δυνάμωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την πάλη για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς.

Βλ. περισσότερα:
«Δοκίμιο Ιστορίας 1918 - 1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 74 - 76.

Πέμπτη 24 Ιούνη 2021 "Ρ"

ΘΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΓΕΡΜΑΝΙΑ;; #ΔΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ !!!

Στα τέλη του 2019 το 17% των συνταξιούχων στη Γερμανία, δηλαδή περίπου 3,5 εκατ. συνταξιούχοι (με μετριοπαθείς εκτιμήσεις), ήταν βυθισμένοι στη φτώχεια ή απειλούνταν από φτώχεια. 

Το 2036 το ποσοστό τους εκτιμάται ότι θα ανέλθει σε 21,6%, χωρίς να συνυπολογίζονται οι χαμηλοσυνταξιούχοι λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΔΩ:

RevolucionHellas - Viva.La.Revolucion: ΘΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΓΕΡΜΑΝΙΑ;;

 #ΔΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ !!!:     

   

Η πείρα από την «ατμομηχανή» της ΕΕ ξεσκεπάζει την προπαγάνδα της ελληνικής κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση των συντάξεων

Από παλιότερη κινητοποίηση ενάντια στην άνοδο των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης

Στο φόντο του νομοσχεδίου που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής Ασφάλισης, συνεχίζοντας την αντιασφαλιστική επίθεση όλων των κυβερνήσεων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία δύο εξελίξεις των τελευταίων ημερών από τη Γερμανία, που φέρνουν στο προσκήνιο τις συνέπειες των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων των τελευταίων δεκαετιών στην ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ, αναδεικνύοντας τι σημαίνουν πραγματικά για τον λαό οι περιβόητες «βέλτιστες πρακτικές» του κεφαλαίου.
Μέσα σε λίγες μέρες λοιπόν:

-- Το Επιστημονικό Συμβουλευτικό Συμβούλιο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών πρότεινε αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 68 έτη έως το 2042.

-- Γερμανικοί ασφαλιστικοί κολοσσοί ανακοίνωσαν ότι σταματούν να «παρέχουν» τα επιδοτούμενα από το κράτος προγράμματα ιδιωτικής συνταξιοδότησης, αξιώνοντας ακόμα μεγαλύτερη «ελευθερία» στο τζογάρισμα των εισφορών των εργαζομένων, σε προϊόντα υψηλότερου «επενδυτικού ρίσκου». Ως αποτέλεσμα αυτής της κίνησης, εκατομμύρια «δικαιούχοι» κινδυνεύουν να βρεθούν «ξεκρέμαστοι», να μη λαμβάνουν ούτε αυτό το πενιχρό συμπλήρωμα σύνταξης μετά από δεκαετίες πληρωμένων εισφορών.

Το σταδιακό γκρέμισμα της δημόσιας υποχρεωτικής Ασφάλισης τις τελευταίες δεκαετίες και η «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας, με τη δραστική μείωση του μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους», ανέδειξαν τη Γερμανία σε «ατμομηχανή της Ευρώπης» τη δεκαετία 2000 - 2010, ενίσχυσαν την κερδοφορία του κεφαλαίου και άφησαν «σκληρό» αποτύπωμα για τον λαό.

Σήμερα στη Γερμανία εκατομμύρια συνταξιούχοι μετά από 35 και 40 χρόνια ασφαλισμένης εργασίας δεν εξασφαλίζουν ούτε ένα στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο, ζουν στην εξαθλίωση ή απειλούνται από τη φτώχεια. Και είναι βέβαιο ότι στο μέλλον ο αριθμός των φτωχών συνταξιούχων θα αυξηθεί.

Η «φτώχεια στα γηρατειά» έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στην πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία της Ευρώπης, ενώ η κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών / Χριστιανοκοινωνιστών (CDU/CSU) και Σοσιαλδημοκρατών (SPD) εφαρμόζει από φέτος το μέτρο της λεγόμενης «βασικής σύνταξης» με επιδόματα - κοροϊδία, ώστε τμήμα των πιο εξαθλιωμένων συνταξιούχων - μετά από ασφαλιστικές εισφορές τουλάχιστον 35 χρόνων - να προσεγγίζει τουλάχιστον το επίσημο όριο της φτώχειας.

Στα τέλη του 2019 το 17% των συνταξιούχων στη Γερμανία, δηλαδή περίπου 3,5 εκατ. συνταξιούχοι (με μετριοπαθείς εκτιμήσεις), ήταν βυθισμένοι στη φτώχεια ή απειλούνταν από φτώχεια. Το 2036 το ποσοστό τους εκτιμάται ότι θα ανέλθει σε 21,6%, χωρίς να συνυπολογίζονται οι χαμηλοσυνταξιούχοι λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας.

Δεκαετίες αντιασφαλιστικής επίθεσης

Οι αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν αμέσως μετά την «επανένωση», δηλαδή την κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε όλη τη Γερμανία.

Το 1992 - '93 καταργήθηκε από το γερμανικό κράτος «για οικονομικούς λόγους» η λεγόμενη «σύνταξη ανάλογα με το ελάχιστο εισόδημα», ένα μέτρο «προστασίας» για τους χαμηλοσυνταξιούχους.

Επειτα άρχισαν να ανεβαίνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αρχικά για τις γυναίκες, και εισήχθησαν εξαιρέσεις στην πρόωρη συνταξιοδότηση.

Η σύνταξη «Riester» εισήχθη το 2002 και πήρε το όνομά της από τον τότε σοσιαλδημοκράτη υπουργό Εργασίας της κυβέρνησης Σρέντερ. Με την εν λόγω «μεταρρύθμιση» επιβλήθηκε μερική ιδιωτικοποίηση της συνταξιοδότησης. Τα επόμενα χρόνια το γερμανικό ασφαλιστικό σύστημα στηρίχτηκε στους «τρεις πυλώνες» (βασική / «νόμιμη» σύνταξη - επαγγελματική - ιδιωτική), με τις γερμανικές κυβερνήσεις να «προτρέπουν» τους ασφαλισμένους για ακόμα περισσότερη «ατομική πρόνοια» και «προσωπική ευθύνη».

Με τη γνωστή επίκληση στη «βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος», η τότε σοσιαλδημοκρατική γερμανική κυβέρνηση μείωσε το συνταξιοδοτικό επίπεδο της «νόμιμης» σύνταξης. Για να «αντισταθμιστεί» το χάσμα, οι ασφαλισμένοι καλούνταν να επιδιώξουν ιδιωτική ή/και επαγγελματική σύνταξη, καθώς «στο μέλλον, η νόμιμη σύνταξη δεν θα είναι πλέον επαρκής για τη διατήρηση του συνηθισμένου βιοτικού επιπέδου στα γηρατειά» και «απαιτείται υπεύθυνη (ατομική) δράση για τις παροχές γήρατος».

Στο μεταξύ, και πάλι στο όνομα της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος, το επίπεδο της σύνταξης που καταβάλλεται από κράτος / ασφαλιστικά ταμεία μειώνεται σταδιακά και σήμερα βρίσκεται στο 48% του μέσου εισοδήματος, από 55,1% το 1990, ενώ μειώνεται και το μέσο εισόδημα. Σύμφωνα με στοιχεία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, το 2019 το 51% των συνταξιούχων έλαβαν ως βασική / «νόμιμη» σύνταξη λιγότερα από 900 ευρώ, δηλαδή κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

Τα τελευταία 10 χρόνια, όποιος συνταξιούχος δεν είχε πολύ υψηλό μισθό και είναι αναγκασμένος να μένει στα ψίχουλα της πετσοκομμένης βασικής σύνταξης, ζει στην εξαθλίωση. 

Αλλωστε, σε συνδυασμό με τα παραπάνω, οι κάθε είδους ελαστικές εργασιακές σχέσεις και η διόγκωση του ποσοστού των χαμηλόμισθων εργαζομένων στέρησαν από εκατομμύρια ανθρώπους τη δυνατότητα να αποκτήσουν επαρκώς υψηλά συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Η ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης «δείχνει τα δόντια της»

Η σύνταξη «Riester» υποτίθεται ότι «υποστήριζε» τους εργαζόμενους στη μηνιαία πληρωμή ενός ιδιωτικού συνταξιοδοτικού προγράμματος και «αντισταθμίζει» τις περικοπές στη «νόμιμη» συνταξιοδοτική ασφάλιση (σύνταξη ανάλογα με τις εισφορές και τα χρόνια εργασίας). 

Οι κρατικές επιδοτήσεις (επιτοκίων κ.ά.) και τα κέρδη για τις μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες ήταν τεράστια, ενώ μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «έσπρωχναν» τους εργαζόμενούς τους προς την ιδιωτική και επαγγελματική ασφάλιση.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, η ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης δείχνει σήμερα τα δόντια της στους εργαζόμενους και τους ασφαλισμένους και στη Γερμανία. Εκατομμύρια χαμηλόμισθοι μένουν με τα ψίχουλα της βασικής / «νόμιμης» σύνταξης, καταδικασμένοι σε φτώχεια μετά από δεκαετίες δουλειάς. Παράλληλα, οι «δικαιούχοι» της μεταρρύθμισης «Riester» κινδυνεύουν να βρεθούν «ξεκρέμαστοι» επειδή ασφαλιστικές εταιρείες - κολοσσοί σταματούν το πρόγραμμα συνταξιοδότησης, αναζητώντας πεδία ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας.

Δυο από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρείες της Γερμανίας, η θυγατρική της «Deutsche Bank», DWS και η «Union Investment», ανακοίνωσαν ότι αναστέλλουν το πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλισης «Riester», ενώ και άλλες εταιρείες έχουν προαναγγείλει ουσιαστικά την αναστολή του.

Η DWS δικαιολόγησε την απόφασή της με το «περιβάλλον της κεφαλαιαγοράς» και τα «χαμηλά επιτόκια» που «επιβαρύνουν τις αποταμιεύσεις συνταξιοδότησης», καθώς τα κεφάλαια επενδύονται «σχεδόν αποκλειστικά σε συντηρητικά και αρνητικά ομόλογα».

Η θυγατρική της Deutsche Bank «διαμαρτύρεται» ότι «δεν υπάρχει περιθώριο για επενδύσεις σε μετοχές υψηλής ευκαιρίας και αξίας», δείχνοντας πού οδηγεί το «τζογάρισμα» των εισφορών και των συντάξεων, με τους ασφαλισμένους να υποχρεώνονται από τις πενιχρές βασικές συντάξεις και τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς να ρίχνονται σε όλο και πιο επικίνδυνο τζογάρισμα του μόχθου τους...

Η DWS ισχυρίζεται πως δεν θα δέχεται πλέον νέες συμβάσεις ιδιωτικής συνταξιοδοτικής ασφάλισης μέχρι να υπάρξει κάποια κυβερνητική παρέμβαση που να διασφαλίζει την κερδοφορία της, ενώ τα περίπου 665.000 συμβόλαια του χαρτοφυλακίου «Riester» θα παραμείνουν «αμετάβλητα».

Από την πλευρά της, η «Union Investment», με περίπου 2 εκατ. συμβόλαια - «Riester», προσφέρει από τον Ιούλη νέα συμβόλαια για ιδιωτική παροχή γήρατος με ελάχιστη διάρκεια 20 ετών, «αλυσοδένοντας» πιο σφιχτά τους ασφαλισμένους και τις εισφορές τους.

Εξαιτίας των χαμηλών μισθών, του υψηλού κόστους και των πενιχρών αποδόσεων, η «επιδοτούμενη ιδιωτική παροχή γήρατος στη Γερμανία» παρουσιάζει μια εικόνα στασιμότητας.
Σύμφωνα με το γερμανικό υπουργείο Εργασίας, ο αριθμός των συμβολαίων ιδιωτικής ασφάλισης «Riester» παραμένει στάσιμος από το 2013 σε περίπου 16 εκατ. Μάλιστα, το 1/5 αυτών των συμβολαίων είναι ήδη «αδρανές», δηλαδή δεν καταβάλλονται πλέον εισφορές.

«Συμπληρωματική» σύνταξη... 55 ευρώ!

Παρά τις «γκρίνιες» των επιχειρηματικών ομίλων, τα κέρδη από τις κρατικές επιδοτήσεις για τις ασφαλιστικές εταιρείες, τις τράπεζες και τις κεφαλαιουχικές εταιρείες είναι μεγάλα. Κατά μέσο όρο, 1 στα 4 ευρώ που καταβάλλεται σε σύμβαση «Riester» χρησιμοποιείται για τη χρηματοδότηση του «κόστους».

Από την άλλη, για τους συνταξιούχους «οι αποδόσεις των συμβάσεων Riester είναι πολύ χαμηλές», σημειώνεται στον γερμανικό Τύπο, και «αναμένεται να είναι ακόμη πιο πενιχρές τα επόμενα χρόνια, επειδή ο ασφαλιστικός κλάδος μείωσε περαιτέρω το εγγυημένο επιτόκιο».

Οσοι εργαζόμενοι πλήρωναν συμβόλαια ιδιωτικής συνταξιοδότησης «Riester» από το 2002 και τώρα λαμβάνουν σύνταξη, «συχνά διαπιστώνουν με έκπληξη πόσο μικρή είναι αυτή η συμπληρωματική σύνταξή τους».

Σύμφωνα με πληροφορίες από την κεφαλαιουχική εταιρεία «Volksbanken», στην «Union Investment», η μέση πληρωμή των περίπου 47.000 πελατών που επί του παρόντος είναι στη φάση συνταξιοδότησης είναι... 55 ευρώ το μήνα!

Η παραπάνω πραγματικότητα αποτελεί μία ακόμα ζωντανή απόδειξη ενάντια στην απατηλή προπαγάνδα της κυβέρνησης στην Ελλάδα περί δήθεν «υψηλότερων αποδόσεων» που θα φέρει στους ασφαλισμένους η ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων.

Δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα

Την ίδια ώρα, η Επιτροπή Οικονομολόγων του υπουργείου Οικονομίας πρότεινε την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 68 έτη έως το 2042, επικαλούμενη ότι υπάρχει απειλή «ξαφνικά αυξανόμενων προβλημάτων χρηματοδότησης στη νόμιμη (σ.σ. βασική) συνταξιοδοτική ασφάλιση από το 2025».

Οι «ειδικοί» τόνισαν επίσης ότι η ηλικία συνταξιοδότησης «δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την εξέλιξη του προσδόκιμου ζωής μακροπρόθεσμα» και σύμφωνα με τις τρέχουσες προβλέψεις η σύνδεση αυτή «απαιτεί» σύνταξη στα 68...

Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, το κατώτατο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης αυξάνεται σταδιακά από το 2012 στα 67 χρόνια έως το 2029 (το εν λόγω όριο ισχύει ήδη για όσους έχουν γεννηθεί μετά το 1964), ενώ έντονες είναι και οι συζητήσεις να πάει στα 70 χρόνια από το 2032.

Ολο και περισσότεροι ηλικιωμένοι στη Γερμανία εργάζονται, είτε επειδή δεν μπορούν να συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις για να βγουν στη σύνταξη, είτε επειδή η κρατική / «νόμιμη» σύνταξη δεν αρκεί για να ζήσουν χωρίς ιδιωτική ασφάλιση.

Χαρακτηριστικά, ενώ μόνο το 4% των άνω των 65 ετών εργάζονταν το 2009, το ποσοστό αυτό διπλασιάστηκε και ανήλθε σε 8% το 2019, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Στατιστικής Υπηρεσίας. Σχεδόν 1 εκατ. άνθρωποι ηλικίας άνω των 65 ετών εργάζονται - περισσότεροι από 760.000 εξ αυτών στα εξευτελιστικά «mini jobs».

Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία της υπηρεσίας, για περισσότερο από το 38% όσων εργάζονται μετά τα 65 το βασικό εισόδημα προέρχεται από εργασία και όχι από σύνταξη. Για το υπόλοιπο 62% η δουλειά προσφέρει κάποιο επιπλέον εισόδημα, καθώς με τη χαμηλή σύνταξη δεν μπορούν να ζήσουν.

Οι αυτοαπασχολούμενοι, ειδικότερα, ασκούν συχνά το επάγγελμά τους πέραν των 65 ετών, καθώς είναι πιο δύσκολο για αυτούς να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να λάβουν την κρατική σύνταξη...

Απ την Εφημερίδα της Εργατιάς:

Ε. Μ.

ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

 

Η μετανάστευση δεν είναι καινούριο φαινόμενο, είναι συνυφασμένη με διάφορες φάσεις της ιστορίας της. 

Όπως έχει καταγραφεί, 400 - 500 Μανιάτες μαζί με άλλους 900 Ιταλούς και άλλους υπήρξαν το 1768 από τους πρώτους κατοίκους της Φλώριντα στην Αμερική. 

Οι πρώτοι έλληνες μετανάστες στη Νότια Αφρική έφτασαν περίπου το 1840 - 1859 περίπου, ενώ μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο μετανάστευσαν πολλοί περισσότεροι.

 Κατά την περίοδο 1860 - 1880, οι Έλληνες μετανάστες αποτελούσαν σοβαρό τμήμα της εργατικής τάξης της Αιγύπτου και του Σουδάν.

Μετά το πόλεμο του 1897, η κυβέρνηση Θεοτόκη ενίσχυσε τη μετανάστευση ληστών στην Αμερική, για να πετύχει την λεγάμενη "αποσυμφόρηση", αφού ο αριθμός τους λόγω της φτώχειας και της εξαθλίωσης αυξανόταν σε απίστευτο βαθμό, το 1899 υπήρχαν στην Ελλάδα 12.897 ληστές. Αυτή την περίοδο οι μετανάστες από την Ελλάδα στην Αμερική υπολογίζονται σε πάνω από 300.000, από τους οποίους η συντριπτική πλειοψηφία ήταν "παράνομοι μετανάστες".

Νέο κύμα μαζικής μετανάστευσης από την Ελλάδα, ξεκινά μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, προς την Αυστραλία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, σε χώρες της Αφρικής και την Δυτική Ευρώπη (Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία).

Σε αυτά τα χρόνια χιλιάδες ήταν και οι πολιτικοί πρόσφυγες, κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές που κατέφυγαν κυρίως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αλλά και σε άλλες χώρες, για να γλιτώσουν από τις διώξεις, τις εκτοπίσεις, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις του ελληνικού αστικού κράτους.

Τα τελευταία χρόνια χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν, από τους οποίους πολλοί είναι απόφοιτοι διαφόρων σχολών, όχι γιατί τους πήραν οι μετανάστες γιατροί, δικηγόροι και μηχανικοί τη δουλειά, αλλά λόγω της καπιταλιστικής κρίσης της φτώχειας και της δυστυχίας.

Η αστική τάξη που θεωρούσε ευλογία την μετανάστευση των Ελλήνων, το ίδιο θεωρούσε και τους μετανάστες που έρχονταν στην Ελλάδα. 

Ο Στέφανος Μάνος (κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ), εκφράζοντας τη γνώμη της αστικής τάξης το κύμα μεταναστών από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, είχε δηλώσει "....Είναι ευλογία θεού οι μετανάστες, τους χρειαζόμαστε γιατί δουλεύουν με το ένα τρίτο του μεροκάματου του Έλληνα, γιατί δεν μπορούν να κάνουν απεργία, δεν μπορούν να κάνουν σωματεία, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα". 

Ο δε Αντώνης Σαμαράς καλούσε τους "βορειοηπειρώτες" να έρθουν στην Ελλάδα και έταζε στους χριστιανούς ότι "η μητέρα πατρίδα θα τους βοηθήσει". 

Το τι έγινε μετά το γνωρίζουμε. Όλοι αυτοί στη συνέχεια αποτέλεσαν φτηνή εργατική δύναμη στα "μεγάλα έργα" των Ολυμπιακών Αγώνων, στις πιο σκληρές δουλειές, αντικείμενο ρατσιστικών επιθέσεων και εθνικιστικών χλευασμών.

AΠ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
και την ομιλία του Θ. Γκιώνη μέλους του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ